ალკარასი და ფერერო: დიდი დუეტის ისტორია, რომელიც ფულმა და ძალაუფლებამ დაანგრია

კარლოს ალკარასისა და ხუან კარლოს ფერეროს დაშორება სეზონის დაწყებამდე ორი კვირით ადრე ძალიან მოულოდნელი აღმოჩნდა.

და როდესაც მიზეზად ახალი კონტრაქტის ირგვლივ უთანხმოება დასახელდა, სიტუაციამ კიდევ უფრო დრამატული ელფერი შეიძინა. გამოდის, რომ ურთიერთობა, რომელიც ტურში ერთ-ერთ ყველაზე მყარად ითვლებოდა, უბრალოდ იმის გამო დაიშალა, რომ მხარეებმა შეთანხმებას ვერ მიაღწიეს? ჩვენ ხომ მიჩვეულები ვიყავით იმ აზრს, რომ ალკარასი და ფერერო მხოლოდ მოთამაშე და მწვრთნელი კი არა, თითქმის ერთი ოჯახი იყვნენ...

კარლოსისა და ხუან კარლოსის განუყოფელი კავშირის იდეა ჩოგბურთის ცნობიერებაში კიდევ უფრო გაამყარა წიგნმა „კარლოს ალკარასი: ადამიანი ღიმილის მიღმა“, რომელიც ამ შემოდგომაზე გამოვიდა. მისი ავტორია ჟურნალისტი მარკ ჰოჯკინსონი, რომელმაც მანამდე წიგნები მიუძღვნა ნოვაკ ჯოკოვიჩს, სერენა უილიამსს და სხვა დიდ სპორტსმენებს.

ბიოგრაფიის ერთ-ერთი ცალკეული თავი სწორედ ალკარასისა და ფერეროს ურთიერთობის ჩამოყალიბებას ეძღვნება — როგორ დაიწყო მათი თანამშრომლობა, როგორ განვითარდა და რატომ მუშაობდა ასე წარმატებით. უფრო სწორად, რატომ მუშაობდა.

ფერერომ ალკარასი უკვე ჩამოყალიბებულ ტოპებს ამჯობინა, რადგან თავად სურდა ტოპის გამოზრდა

ალკარასთან მუშაობის იდეით ფერეროს თავდაპირველად კარლოსის აგენტმა, ალბერტ მოლინამ (ფოტოზე), მიმართა — მაშინ ალკარასი მხოლოდ 14 წლის იყო. ეს 2018 წელს მოხდა. ფერერომ სწორედ იმ პერიოდში დაასრულა თანამშრომლობა ალექსანდრ ზვერევთან და მაშინვე არ აკლდა შეთავაზებები უკვე ელიტური ჩოგბურთელებისგან: მათ შორის იყვნენ დომინიკ ტიმი და სიმონა ჰალეპი, რომლებიც იმ დროს ყველაზე პრესტიჟული ტიტულებისთვის იბრძოდნენ.

მაგრამ მოლინამ ფერეროს ალკარასის სახით „პროექტი“ შესთავაზა — შესაძლებლობა, თავად გაეზარდა ტოპ-მოთამაშე, და ამან მწვრთნელი მართლაც დააინტრიგა. ფერეროს ყოფილი მწვრთნელი ანტონიო კასკალესი, რომელმაც თავის დროზე თავად ფერეროც აღზარდა, ხუან კარლოსს სთავაზობდა, ერთდროულად დაედო კონტრაქტი როგორც ალკარასთან, ისე დომინიკ ტიმთან, რომელიც მასთან მუშაობას წელიწადში მხოლოდ 15 კვირით გეგმავდა. თუმცა ფერერო უკვე მთლიანად იყო შეპყრობილი იდეით — აეყვანა თინეიჯერი და პროფესიონალური ჩოგბურთის ელიტამდე მიეყვანა, ხოლო ამისთვის სრული კონცენტრაცია იყო საჭირო.

პირად გაცნობამდეც კი ფერერომ იცოდა, რომ ალკარასი შემოქმედებით ჩოგბურთს თამაშობდა. პირველად მან ის 2017 წელს ნახა 14 წლამდე მოთამაშეთა ესპანეთის ეროვნულ გუნდურ შეჯიბრებაზე, რომელიც მისსავე აკადემიაში, ალიკანტეს პროვინციაში ტარდებოდა. მაშინ ალკარასმა მურსიის ნაკრები გამარჯვებამდე მიიყვანა — მოიგო ყველა თავისი ერთეულისა და წყვილის მატჩი, რის შემდეგაც პერიოდულად დაიწყო ვარჯიში აკადემიაში.

2018 წელს ფერერომ იხილა, როგორ დაამარცხა 14 წლის ალკარასმა პირველივე პროფესიონალურ მატჩში ტოპ-300-ში შემავალი ჩოგბურთელი. ერთი თვის შემდეგ ფერეროს აკადემიამ მას wild card მისცა საკუთარ ტურნირზე, ხოლო თავად ფერერომ უკვე საბოლოოდ გადაწყვიტა, რომ ალკარასის პერსონალური მწვრთნელი გამხდარიყო.

ფერეროს თანამშრომლობა ალექსანდრ ზვერევთან რვა თვე გაგრძელდა და დასრულდა უთანხმოებების ფონზე იმის თაობაზე, თუ რას ნიშნავს იყო პროფესიონალი. ესპანელი მიიჩნევდა, რომ ზვერევს ზედმეტად ბევრი რამ — მათ შორის ინსტაგრამიც — აშორებდა ყურადღებას ჩოგბურთისგან, რის გამოც ის მაქსიმალური დატვირთვით მხოლოდ დროის ნახევარს მუშაობდა. თავის მხრივ, ზვერევი მწვრთნელს პატივისცემის ნაკლებობაში ადანაშაულებდა.

ალკარასთან ურთიერთობაში მსგავსი პრობლემები არ არსებობდა. მიუხედავად განსხვავებული ხასიათებისა, კარლოსი და ხუან კარლოსი პროფესიულად იდეალურად ეწყობოდნენ ერთმანეთს.

იმ ეტაპზე ფერეროს ხელფასი საგრძნობლად შემცირდა იმ პერიოდთან შედარებით, როცა ის ზვერევთან მუშაობდა — მიუხედავად იმისა, რომ მის ნაწილს სააგენტო IMG ფარავდა, რომელიც იმ დროისთვის უკვე ალკარასს წარმოადგენდა. თუმცა ფერერო მოლინას დიდი ხანია იცნობდა, ენდობოდა მას და ეჭვი არ ეპარებოდა, რომ ალკარასის პროგრესის შემთხვევაში მომავალში მეტ შემოსავალსაც მიიღებდა.

საქმიანობის საწყის ეტაპზე, ხარჯების შესამცირებლად, ის და კარლოსი ტურნირებზე მანქანით მგზავრობდნენ, რაც გარკვეული მწვრთნელების გაკვირვებას იწვევდა — მათ არ ესმოდათ, რატომ წავიდა ფერერო ასეთ „შემცირებაზე“.

ფერეროსთვის ალკარასთან მუშაობა მხოლოდ პროფესიული პროექტი არ ყოფილა — ეს პირადიც იყო. ტოპ-10-ის ყოფილი მოთამაშე ემილიო სანჩესი, რომელიც ორივეს კარგად იცნობს, ყვებოდა, რომ ხუან კარლოსი კარლოსს შვილივით ეკიდებოდა: ზრუნავდა მის აღზრდაზე არამხოლოდ ჩოგბურთის კუთხით, არამედ ცხოვრებისეულ ასპექტებშიც.

ალკარასი ფერეროს აკადემიაში გადავიდა საცხოვრებლად და მკაცრ დისციპლინაში ცხოვრობდა (ლოკდაუნიც იქ გაატარა)

ფერეროს აკადემიაში, სადაც ალკარასი სახლიდან გადავიდა, ის ერთ-ერთ ბუნგალოში დასახლდა. თავად ფერეროც აკადემიის ტერიტორიაზე ცხოვრობდა. მათ დაიწყეს კარლოსის ტექნიკის დახვეწა, რომელიც განსაკუთრებით ჩაწოდებაში საჭიროებდა კორექტირებას. ფიზიკური მომზადებაც სერიოზულად გასაძლიერებელი იყო — იმ დროს კარლოსი იმდენად გამხდარი იყო, რომ ფერერო მას „სპაგეტის“ ეძახდა.

ჩოგბურთის გარდა, ისინი ყოველდღიურად მინიმუმ სამნახევარს უთმობდნენ ზოგადსაგანმანათლებლო სასკოლო პროგრამის სწავლას, რომელსაც ფერერო პიროვნული განვითარების მნიშვნელოვან ნაწილად მიიჩნევს. მხოლოდ სასკოლო პროგრამის დასრულების შემდეგ წყვეტენ აკადემიის მოსწავლეები, სურთ თუ არა სწავლების გაგრძელება (ალკარასმა აღარ გააგრძელა).

მიუხედავად იმისა, რომ აკადემიაში გადასვლა ალკარასის განვითარებისთვის აშკარად სწორი ნაბიჯი იყო, მისთვის ეს მარტივი არ აღმოჩნდა. ჩოგბურთი პირველად იქცა მის ნამდვილ სამუშაოდ (პირველი წინასასეზონო შეკრება იმდენად მძიმე იყო, რომ თითქმის ტირილამდე მივიდა), ძალიან ენატრებოდა სახლი და ახლობლები. მოგვიანებით, უკვე დიდი სლემების ჩემპიონობის შემდეგ, კარლოსი ამბობდა, რომ სწორედ ალიკანტეში გადასვლამ მისცა შესაძლებლობა სრულად კონცენტრირებულიყო ჩოგბურთზე და მკაფიო კარიერული მიზნები დაესახა. ალკარასის 16 წლის დაბადების დღიდან მალევე ფერერო მის მშობლებთან შეთანხმდა, რომ კარლოსი აკადემიაში მუდმივად იცხოვრებდა და აღარ დაბრუნდებოდა სახლში შაბათ-კვირებსა და ზოგჯერ ოთხშაბათებს, როგორც ეს ადრე ხდებოდა.

ფერეროს ხელმძღვანელობით აკადემიაში ალკარასის გარშემო ჩამოყალიბდა სრულფასოვანი გუნდი, რომელშიც შედიოდნენ არა მხოლოდ მწვრთნელები, არამედ, მაგალითად, პოდოლოგიც (ფეხის სპეციალისტი). ის კარლოსს ყოველ სამ თვეში ერთხელ ამოწმებდა და მისთვის ხელით დამზადებულ, ინდივიდუალურ ჩასაფენებს ამზადებდა.

2020 წელს, როცა მსოფლიო კორონავირუსის გამო ლოქდაუნში ჩაიკეტა, 16 წლის ალკარასი რიო-დე-ჟანეიროს ტურნირიდან დაბრუნდა, სადაც ATP-ის დონეზე პირველი გამარჯვება მოიპოვა. ფერეროს აკადემიის მოსწავლეებმა და პერსონალმა გადაწყვიტეს, ლოქდაუნი სწორედ იქ გაეტარებინათ და მკაცრ იზოლაციაში დაახლოებით თვენახევარი დარჩნენ, შემდეგ კი კიდევ გარკვეული დრო — სანამ ჩოგბურთის კალენდარი არ განახლდა. ალკარასმა 17 წლის იუბილე ოჯახის მოშორებით აღნიშნა და ეს ძალიან უჭირდა; მისი მეორე მწვრთნელი კიკო ნავარო იხსენებდა, რომ იმ პერიოდში კარლოსს განსაკუთრებული ემოციური მხარდაჭერა სჭირდებოდა.

ამასთან, აკადემიის 40 მოსწავლე და თანამშრომელი ერთმანეთისგან დისტანციას მხოლოდ პირველ ორ კვირაში იცავდა, როცა არსებობდა ვინმეს დაინფიცირების რისკი. როდესაც გაირკვა, რომ ყველა ჯანმრთელი იყო, ისინი თავისუფალ დროს ერთად ატარებდნენ — აწყობდნენ თემატურ ვახშმებს, თამაშებისა და კინოს საღამოებს, ასევე ზუმ-შეხვედრებს პროფესიონალ ჩოგბურთელებთან.

არსებობს მოსაზრება, რომ აკადემიაში გატარებულმა ლოქდაუნმა ალკარასს ისეთი ბიძგი მისცა, რომელსაც სხვა პირობებში ვერ მიიღებდა. ეს იყო ერთგვარი სამთვიანი საწვრთნელი შეკრება, რომელიც მისი განვითარების ძალიან ხელსაყრელ ეტაპს დაემთხვა და უზრუნველყო მკვეთრი ხარისხობრივი წინსვლა. დიდი ალბათობით, სწორედ ამ პერიოდში ჩამოყალიბდა საბოლოოდ ფერეროსა და ალკარასის პროფესიული ურთიერთობა: მწვრთნელი მკაცრად ითხოვდა პუნქტუალურობას, დისციპლინას და სრულ კონცენტრაციას ჩოგბურთზე („არ უნდოდა, რომ კარლოსს გვიანობამდე ინსტაგრამი ესქროლა“), და ასევე არასდროს ამსუბუქებდა ტონს, თუ რამე არ მოსწონდა.

ფერერო ძალიან ბევრს ითხოვდა, ალკარასი კი მას პატივს სცემდა და ამიტომაც უსმენდა (თმის გაუფერულების ეპიზოდის გამოკლებით).

„როლან გაროსის“ ორგზის ფინალისტი ალექს კორეტხა ამბობდა, რომ ფერერო ალკარასს როგორც ძალიან ახლობელ ადამიანს ისე ექცეოდა, ხოლო მისი სიმკაცრე იმ სურვილით იყო განპირობებული, რომ კარლოსი ტურის სირთულეებისთვის მოემზადებინა და გადასვლა მაქსიმალურად უმტკივნეულო გაეხადა:

„ხუან კარლოსს ამ თანამშრომლობაში სტაბილურობას შემოაქვს და ამავდროულად არ ივიწყებს, რომ გენიოსთან მუშაობს, რომელსაც თვითგამოხატვა სჭირდება. რა თქმა უნდა, ხანდახან ხდება, რომ კარლიტოსს ერთი რამ უნდა, ხუან კარლოსს კი ჰგონია, რომ სხვა გზაა სწორი. მაგრამ ისინი მაინც ძალიან კარგად უგებენ ერთმანეთს. ხუან კარლოსმა ფაქტობრივად გაზარდა კარლიტოსი, გაატარა იგი „ფიუჩერსებისა" და „ჩელენჯერების" გზით, დაეხმარა თამაშის გააზრებაში და ATP ტურამდე მიიყვანა. მან სრულად გახსნა მისი პოტენციალი. ხუან კარლოსი ერთ-ერთი მთავარი მიზეზია, რის გამოც კარლიტოსმა ასეთი ადრეული და სწრაფი პროგრესი განიცადა. ვფიქრობ, მომდევნო წლებში ისინი ერთად კიდევ უფრო გაიზრდებიან.“

ფერეროს მომთხოვნელობა მუშაობდა იმიტომ, რომ ალკარასი მას ენდობოდა: როგორც პროფესიონალს, რომელმაც თავად გაიარა მთელი გზა კარიერის მწვერვალამდე, და როგორც ადამიანს, რომელსაც შეეძლო მოსმენა, მხარდაჭერა და საჭირო დროს გამოსავლის პოვნაში დახმარება. თუმცა, ერთი რჩევა მაინც უგულებელყო ალკარასმა: კარლოსი თმის ქერად გადაღებვაზე ფიქრობდა, ფერერო კი ეუბნებოდა, რომ არ ღირდა. როცა ალკარასმა შეახსენა, რომ თავად ფერერომაც გააკეთა მსგავსი რამ დაახლოებით იმავე ასაკში, მწვრთნელმა უპასუხა: „გეუბნები, არ გინდა, ის სხვა სიტუაცია იყო“.

მათი თანამშრომლობის განმავლობაში არაერთხელ ყოფილა, როცა ალკარასი თავად ეუბნებოდა ფერეროს, რომ გრძნობდა — კორტზე გატარებული საათები უკვე ხარისხში გადადიოდა და მზად იყო ახალ დონეზე ასასვლელად. ასე მოხდა 2020 წელს, მის პირველ გამარჯვებამდე „ჩელენჯერზე“, 2021-ში — პირველ ATP ტიტულამდე და 2022-ში — პირველ მართლაც დიდ ტიტულამდე. მაშინ, როცა გუნდი გამარჯვებას ლუდით აღნიშნავდა, ალკარასი ველოტრენაჟორზე გრილდებოდა ხელში წყლის ბოთლითა და ტელეფონით, რომლითაც ოჯახს ესაუბრებოდა.

რამდენიმე კვირის შემდეგ, როცა კარლოსმა მაიამიში პირველად მოიგო „მასტერსი“, მან ფერეროს პირდაპირ უთხრა: „მზად ვარ, გრენდ სლემი მოვიგო“. ხუთი თვის შემდეგ ის US Open-ის ჩემპიონი გახდა.

2023 წელს, როცა ალკარასმა პირველად მოიგო უიმბლდონი, ფერერო, რომელიც მაშინ 43 წლის იყო, საკუთარი სიტყვებით, კიდევ დაახლოებით 45 წუთის განმავლობაში ახერხებდა კორტზე მასთან ერთ დონეზე გაძლებას. თუმცა იმავე წლის ბოლოს ხუან კარლოსმა პადელის თამაშისას მუხლი დაიზიანა და ოპერაციაც გაიკეთა (რის გამოც Australian Open-2024-ზე ვერ გაემგზავრა). სწორედ ამ ტრავმისა და რეაბილიტაციის შემდეგ გაუჭირდა მას ალკარასის ინტენსივობისთვის ფეხის აწყობა.