სერხიო რამოსი - გული, ხასიათი, გატაცება [ნაწილი 1]

adjarabetarena.com გთავაზობთ მადრიდის რეალისა და ესპანეთის ნაკრების ლეგენდის, სერხიო რამოსის ავტობიოგრაფიული წიგნიდან ამონარიდებს.

წიგნი 2012 წელს გამოვიდა, სახელწოდებით "სერხიო რამოსი: გული, ხასიათი, გატაცება." მისი ავტორი ენრიკე ორტეგოა, რომელიც, რამოსის გარდა, ისეთ ფეხბურთელებს ეხმარებოდა ავტობიოგრაფიების დაწერაში, როგორებიც კრიშტიანუ რონალდუ, იკერ კასილასი, ზინედინ ზიდანი, რაული და ალფრედო დი სტეფანო არიან. 

ჩემი გარემოება

ჩემი გარემოება - მთელი ჩემი ოჯახია, ყველაზე მნიშვნელოვანი რამ ცხოვრებაში. სწორედ ამ ხალხმა მაჩუქა პროფესიონალური და პირადი სტაბილურობა. ჩემი ცხოვრების ადრეული წლების განმავლობაში, როდესაც სევილიას ახალგაზრდულ გუნდებში ვთამაშობდი, ისინი მუდამ გვერდში მედგნენ, ხოლო მაშინ, როცა მადრიდში გადმოვბარგდი, ჩემს გამო ყველაფერი მიატოვეს. არაერთი ახალგაზრდა ფეხბურთელი მსგავს შემოთავაზებებს მხოლოდ იმიტომ უარყოფს, რომ გვერდით მრჩეველი და დამხმარე არ ეყოლება. ყველაზე მეტად გვერდში მამაჩემი, ხოსე მარია და ძმა რენე მედგნენ.  თუმცა, ვერც ბებიას, ბაბუას, დედას და დას გამოვტოვებ. ეს ხალხი ბავშვობიდან ჩემი საუკეთესო მეგობრები არიან. სწორედ პატარა ასაკიდან გავაცნობიერე, თუ რამდენად მნიშვნელოვანი ვარ ჩემი ოჯახისთვის.

ყოველთვის მაწუხებს, როცა ჩემ ოჯახზე უარყოფითად საუბრობენ, როცა ცხოვრებაში რაღაც ცუდი ხდება და როცა თამაშს ცუდად ვატარებ. თუმცა, ჩემი ოჯახი მუდამ ჩემს გვერდითაა და ჩემთვის იმედები არასოდეს გაუცრუებია. მათ ბევრ რამეზე თქვეს უარი ჩემი კეთილდღეობისთვის. ასე იყო სევილიაში, ასეა ახლაც. მათ ბევრი რამ მასწავლეს. მამაჩემმა ზუსტად იცოდა, როგორ დავეყენებინე ფეხზე, ამიტომ ზედმეტად არასდროს არც გავუკრიტიკებივარ და არც შევუქივარ - ყველაფერს ზომიერად აკეთებს.

ჩემს ცხოვრებაში იყო ისეთი მომენტი, როდესაც მისმა ჩარევამ გამხადა ისეთი, როგორიც დღეს ვარ. სევილიას ერთ-ერთ ჭაბუკთა გუნდში ასპარეზობისას, ხოაკინ კაპაროსმა პირველ გუნდთან ერთად ტურნეში წასასვლელად გამომიძახა. ეს ძალიან ამაღელვებელი მომენტი იყო. ყველა ვარჯიში დილით ტარდებოდა და არჩევანი არც მქონია - ან ღამის სკოლაში უნდა მევლო, ან საერთოდ დამენებებინა თავი სკოლისთვის. ძალიან დავიბენი. თუმცა, მამა ძალიან დამეხმარა. ის მიხვდა, რომ ფეხბურთს ძალიან სერიოზულად ვეკიდებოდი. ჩემი ძმა, რენე, ძალიან კარგი ფეხბურთელი იყო, ის ტერსერას ერთ-ერთ გუნდშიც თამაშობდა მაგრამ ფეხბურთს ისეთი სერიოზულობით არ უდგებოდა, როგორც მე. მას სხვა ინტერესები ჰქონდა და მისთვის ფეხბურთი უფრო ჰობი იყო.

ინტენსიური ვარჯიშების შემდეგ, სახლში ძალიან დაღლილი ვბრუნდებოდი. იმაზე ბევრად მეტად დაღლილი, ვიდრე აქამდე.  ვჭამდი, ვიძინებდი და უკვე რამდენიმე საათში კვლავ ვიღვიძებდი. სკოლაში, გაკვეთილებზე ან საშინაო დავალების კეთებისას მეძინებოდა. მხოლოდ ამის შემდეგ მივხვდი, რომ დიდი ფეხბურთელობისთვის 24-საათიანი შრომა იყო საჭირო. მამა მეუბნებოდა, რომ სწავლასა და ფეხბურთს შორის არჩევანი უნდა გამეკეთებინა და თუ მეორეს ავირჩევდი, მაშინ სპორტისთვის თავი მთლიანად უნდა გადამედო. 

მშობლები ძალიან ღელავდნენ იმაზე, რომ სწავლას შევეშვი, რადგან წინასწარ არასდროს იცი, გახდები თუ არა პროფესიონალი ფეხბურთელი. იმისთვის, რათა სწავლას მთლად არ ჩამოვრჩენოდი, ღამის სკოლაში დავიწყე სიარული და დავდიოდი იქამდე, სანამ არ მივხვდი, რომ ფეხბურთი მთელ თავისუფალ დროს მართმევდა.

ახლა, ძალიან მინდა ინგლისური ენის სწავლა. მამაჩემი ამ მხრივ ყოველთვის ძალიან მომთხოვნი იყო. მას ჩემდამი დიდი რწმენა გააჩნია, თუმცა თავიდანვე ვუთხარი, რომ ოჯახში ამაზე ხშირად არ ილაპარაკოს. ჩემთვის დიდი პრივილეგიაა ნებისმიერ მომენტში მამის მხრიდან ნდობის დანახვა. ის რენეს ხშირად ჩემს დახმარებას სთხოვდა, რათა მე ფეხბურთზე ვყოფილიყავი კონცენტრირებული. რა თქმა უნდა, რენე მას უჯერებდა და იმ მომენტიდან, უფროსი ძმა ჩემს ჩრდილად იქცა. ახლაც ასეა, ჩვენ ხშირად ვხვდებით. მშობლებს და დასაც ყოველდღიურად ვნახულობ. არც ისე დიდი ხანია, რაც ცალკე საცხოვრებლად გადავედი, თუმცა, ოჯახთან ერთად ცხოვრებისას საკუთარი დამოუკიდებლობა არ დამიკარგავს.

ნორმალურია, რომ მამა მეჩხუბებოდა, თუ რაიმე საკითხში მართალი არ ვიყავი. მის აზრს პატივს ვცემ და ვითვალისწინებ. ის ძალიან გულახდილია, არასდროს ანიჭებს დიდ მნიშვნელობას საკუთარ სიკეთეებს და სწორედ ამით დაიმსახურა მან ყველას პატივისცემა. არ უარვყოფ, ეს ხშირად დისკომფორტს მიქმნიდა, მაგრამ, რა თქმა უნდა, უფრო მეტად დადებითი მომენტებით დამამახსოვრდა. იმის დანახვა, თუ როგორ უხაროდა მამას ჩემი ტრიუმფი, ძალიან ემოციური იყო. ის ბევს არ ლაპარაკობს, თუმცა შობის დღესასწაულზე სულ მიმეორებს: "მიყვარხარ, მეამაყები". ატირებული მამა მხოლოდ ორჯერ ვნახე ცხოვრებაში. პირველად, როდესაც ბებია გარდაიცვალა და მეორედ - როცა ჩვენ სამხრეთ აფრიკაში მსოფლიო ჩემპიონატზე გამარჯვება მოვიპოვეთ.

რენე ჩემთვის მეორე მამა და დამატებითი მეგობარია. ჩვენს შორის არ არსებობს საიდუმლო. ასევე, არასდროს მინახავს, რომ ის რაიმეზე წუწუნებდეს ან სისუსტეს ამჟღავნებდეს. მოკლედ, ამ ხალხის დიდი მადლიერი ვარ.

სიმართლე მადრიდში ტრანსფერის შესახებ

ჯერ კიდევ ბავშვი ვიყავი, არანაირი გამოცდილება არ მქონია და არც გამარჯვებების გემო ვიცოდი. ჩემთვის რეალი სულ სხვა გალაქტიკა იყო, რაღაც მიუღწეველი. ჩემი მაშინდელი ოცნება -  სევილიას პირველ გუნდში ასპარეზობა იყო. ეს გუნდი ჩემს გულში იყო. რამონ სანჩეს პისხუანზე Biris Norte-სთან (სევილიას ულტრასები) ერთად დავდიოდი. მეორე გუნდად კი დეპორტივო მყავდა, რადგან ამ ორი გუნდის ულტრასები ძალიან მეგობრულ ურთიერთობაში იყვნენ. სწორედ ამიტომ, ბავშვობაში, ჩემს ოთახში, დეპორტივოს დროშა, ბებეოს მაისური და რივალდოს პოსტერი ეკიდა. იმ ზაფხულს ყველა გაზეთი ჩემს ტრანსფერს განიხილავდა...

აგვისტოს ბოლოს ესპანეთის ნაკრებში გამომიძახეს და მე შეკრებაზე, დაძაბულობის მოსახსნელად, სრულიად თეთრ კოსტუმში მივედი. ეს კოსტუმი ახალი შეძენილი მქონდა და როგორც აღმოჩნდა, იღბლიანიც გამოდგა, რადგან ყველაფერმა კარგად ჩაიარა. ნაკრების შეკრებაზე სევილიას ფეხბურთელად ჩამოვედი, კლუბში კი უფრო რეალის ფეხბურთელის რანგში დავბრუნდი. თანაგუნდელებმა, ასეთი კოსტუმის დანახვისას, სიცილი ვერ შეიკავეს - ასეთი კოსტუმით, მხოლოდ ქორწილში უნდა იაროო, მეხუმრებოდნენ. ჩემს გარდა, ხოაკინიც თეთრი კოსტუმით მოვიდა და მთავარი კურიოზი კი ის აღმოჩნდა, რომ ორივეს ერთსა და იმავე მაღაზიაში გვიყიდია. 

სევილიას პრეზიდენტთან, მისსავე ოფისში, ძალიან უცნაური საუბარი მქონდა. ტყუილების თქმა არ მიყვარს, მაგრამ ახლა ვფიქრობ, რომ გულშემატკივრებმა უკვე ისედაც იციან, რა მოვისმინე მაშინ პრეზიდენტისგან. მაშინ ლა ლიგაში პირველი თამაში უნდა ნათამაშები გვქონდა და პრეზენტაციის ტანსაცმლის შესარჩევად მხოლოდ ოთხი დღე მრჩებოდა. პრეზიდენტმა მითხრა, რომ კანტერანო სევილიაში ფულს ვერასდროს ვერ იშოვიდა, რამაც ძალიან გამაკვირვა, რადგან იმდროს ძალიან ემოციური ბავშვი ვიყავი. პასუხად ვუთხარი, რომ სევილია ასეთ დიდ კლუბად სწორედ კანტერანოების დახმარებით იქცა. რამდენიმე თვით ადრე, მათ მითხრეს, რომ ჩემით ბევრი კლუბი ინტერესდება, ამიტომ გუნდიდან წასვლისგან თავის ასარიდებლად, მრავალწლიანი კონტრაქტი შემომთავაზეს, რომელზეც უარი ვთქვი. ეს იყო კონტრაქტი 10-წლიანი პირობებით, რომელიც საბოლოოდ კლუბს იმდენივეს მოუტანდა, რამდენსაც რომელიმე ვარსკვლავური ახალწვეულის კონტრაქტი. პრეზიდენტს ვუთხარი, რომ ეს კარგი იდეაა, მაგრამ იმდროს, ჩემი მთავარი მიზანი იყო, პრეზიდენტსაც გაეგო, რომ კლუბის აღზრდილი ახალგაზრდები სათანადო დაფასებას იმსახურებენ.

საბოლოოდ, ჩემს გაყიდვაზე დაფიქრება მოუწიათ. ხალხი ყოველთვის ტრანსფერის ერთ მხარეს იმახსოვრებს და ამიტომ, კლუბს და ქომაგებს ჩემზე წყენა დარჩათ. მაგრამ სიმართლე ისაა, რომ სევილიამ გამყიდა ისევე, როგორც სხვა დანარჩენი ფეხბურთელები.

თავიდან, მე პრესკონფერენციის გამართვა მსურდა, სადაც კლუბიდან წასვლის მიზეზებზე ვილაპარაკებდი და ქომაგებსაც დავემშვიდობებოდი, მაგრამ საბოლოოდ, ამ იდეაზე უარი ვთქვი.

მადრიდში ჩამოსვლა შთამბეჭდავი იყო. პრეზენტაცია, სტადიონი, გულშემატკივრები. ვიცოდი, რომ ყველაფერი კარგად ჩაივლიდა, მაგრამ ასეთ სანახაობას ნამდვილად არ ველოდი. იმ წუთიდან გასახდელს იმ ხალხთან ვიყოფდი, რომლებიც ჩემი კუმირები იყვნენ. რობერტო კარლოსთან, ზიდანთან, რონალდოსა და ბექჰემთან შეხვედრის წინ ძალიან ვღელავდი. რაულსა და კასილასს ნაკრებიდან ვიცნობდი და ისინი თავიდანვე ძალიან მეხმარებოდნენ.