პსჟ-ს პორტუგალიელმა ნახევარმცველმა ვიტინიამ ისაუბრა, როგორ დაეხმარა ლუის ენრიკე.
– პსჟ-მ მოგცა თავისუფლება, რომ ის ფეხბურთელი გამხდარიყავი, როგორიაც გინდოდა?
– უდავოდ. და დიდწილად ეს ლუის ენრიკეს დამსახურებაა — მისი დიდი მადლიერი ვარ და ეს უკვე ბევრჯერ მითქვამს. ის მეუბნება, რომ მე მისთვის არაფერი მმართებს და ყველაფერი ჩემი დამსახურებაა, მაგრამ მე ვიცი, რომ მის გარეშე, მისი ნდობის გარეშე ამ დონეს ვერ მივაღწევდი. მე თავადაც ვეუბნები, რომ გუნდში მოსვლისთანავე მას ჩემი იმაზე მეტად სჯეროდა, ვიდრე მე თვითონ. სწორედ მან გააღვიძა ის ძალა, რაც ჩემში იყო და მომცა შესაძლებლობა ამ დონემდე მივსულიყავი. ძალიან მადლიერი ვარ.
– კრისტოფ გალტიესთან გატარებული ერთი წლის შემდეგ…
– დიახ, გალტიესთან. ისეთი მდგომარეობა მქონდა, რომ ჩემი თამაში ცოტა სპეციფიკური იყო, ზოგჯერ არაერთგვაროვანიც. სახელმძღვანელოების მიხედვით, თითქოს საჭირო არ არის იმის კეთება, რასაც მე მოედანზე ვაკეთებ და მწვრთნელმაც აღიარა, რომ მე არ ვარ „ექვსიანი“ ბუსკეტსის ტიპის, რომელიც ერთ-ორ შეხებაში თამაშობს.
მე ბევრ რამეს ვაკეთებ იმის საწინააღმდეგოდ, რასაც სახელმძღვანელოებში და ვარჯიშებზე ამბობენ. და ყოველთვის მესმოდა რაღაც მსგავსი: „ძალიან ბევრ შეხებას აკეთებ“, „ეს არ უნდა ქნა“, „ფეხბურთი მარტივი თამაშია“. ეს წლები გრძელდებოდა. არ მიფიქრია, რომ სხვებზე ჭკვიანი ვიყავი ან მათზე უკეთესი, მაგრამ ინსტინქტურად ვმოქმედებდი და ასე ვაგრძელებდი. როცა უკვე პროფესიონალი გავხდი, იგივე მესმოდა სხვა მწვრთნელებისგანაც.
მაგრამ არასდროს მყოლია ისეთი მწვრთნელი, როგორიც ლუის ენრიკეა — ისეთი მკაფიო ხედვით ბურთის ფლობაზე, დომინაციაზე ბურთით, ბარსელონური სკოლის, ტიკი-ტაკას, გვარდიოლას სტილის. ამ სამყაროში არავინ მაქებდა, არავინ მეუბნებოდა, რომ ეს სტილი ჩემთვის შესაფერისი იყო. და მე სულ ეჭვი მეპარებოდა, ვფიქრობდი, რომ ვცდებოდი და საკუთარ თავს ვატყუებდი, რადგან ასე არავინ თამაშობს.
და როცა ლუის ენრიკე მეორე სეზონში მოვიდა, პირველი რთული წლის შემდეგ, ჩემთვის ეს წნეხი არ ყოფილა. ეს იყო ლუის ენრიკე — ამ სათამაშო სტილის ერთ-ერთი უდიდესი საყრდენი, ერთ-ერთი ყველაზე დიდი ფიგურა, – თქვა ვიტინიამ.
