ევროპის 1980 წლის ჩემპიონატის ფინალმა და 1986 წლის მუნდიალის ოთხეულმა ნათლად აჩვენა, რომ ერთი პატარა ევროპული ქვეყნის ნაკრების წარმატება შემთხვევითობა არ იყო. ბელგიურ ფეხბურთს ერთგვარი რენესანსი 1970-იანი წლებიდან ჰქონდა, როდესაც მათმა კლუბებმა შესამჩნევი კვალი დატოვეს ევროტურნირებში.
მიუხედავად იმისა, რომ იგივე პერიოდში ბელგია მეზობელი ნიდერლანდების ჩრდილში იმყოფებოდა, ბელგიის ეროვნული ნაკრებისა თუ კლუბების თამაში მაინც შთამბეჭდავი იყო.
საკლუბო დონეზე ბელგიური ფეხბურთის ყველაზე დიდ მანიფესტაციად ბრიუსელის ანდერლეხტის ასპარეზობა იქცა. ევროპის პოლიტიკური დედაქალაქის კლუბმა 1976-1978 წლებში UEFA-ს თასების მფლობელთა თასის მონოპოლიზაცია თითქმის მოახდინა, გავიდა რა ზედიზედ სამ ფინალში, საიდანაც ორში გაიმარჯვა.
1976 წლის ფინალამდე ანდერლეხტმა გზიდან ოთხი ევროპული მეტოქე ჩამოიშორა: ბუქარესტის რაპიდი (0:1; 2:0), იუგოსლავიური ბორაცი (3:0; 0:1); უელსის რექსჰემი (1:0; 1:1) და აღმოსავლეთ გერმანული ცვიკაუ (3:0; 2:0).
ბრიუსელელებს ფინალში გაუმართლათ, რადგან გადამწყვეტი შეხვედრა მათსავე ქალაქში, „ეიზელის“ სტადიონზე ჩატარდა. ანდერლეხტმა რობერტ რენსენბრინკისა და ფრანსუა ვან დერ ელსტის დუბლებით ვესტ ჰემ იუნაიტედი 4:2 დაამარცხა და თასს დაეუფლა.
ლიდერ რენსენბრინკის გარდა ბელგიურ გუნდში სამი სხვა ჰოლანდიელი ირიცხებოდა: მეკარე იან რუიტერი, პეტერ რესელი და 70-იანი წლების ნიდერლანდების ნაკრების ასევე თვალსაჩინო წევრი არი ჰაანი. ანდერლეხტს ასევე ჰოლანდიელი სპეციალისტი ჰანს კროონი ედგა სათავეში, ბელგიელთა შორის კი გამოირჩეოდნენ ვან დერ ელსტი, უგო ბროოსი, ჟილბერ ვან ბინსტი, ლუდო კუკი და ფრენკი ვერკაუტერენი.
სხვათა შორის, ბევრ ქომაგს, ფეხბურთელს, ექსპერტსა თუ სპეციალისტს მიაჩნდა, რომ 1976 წლის „ოქროს ბურთი“ ფრანც ბეკენბაუერის ნაცვლად რენსენბრიკს ეკუთვნოდა, რომელსაც მოქნილობის გამო „გველ-კაცას“ ეძახდნენ და ჯორჯ ბესტსაც ხშირად ადარებდნენ.
თასების მფლობელთა თასის მომდევნო სეზონის გათამაშებაში ანდერლეხტი კვლავ ფინალში გავიდა, თუმცა ჰამბურგთან 0:2 დამარცხდა. გერმანელებმა მეორე ტაიმის მიწურულს გეორგ ფოლკერტისა და ფელიქს მაგათის გოლებით იმარჯვეს. ამ სეზონში ბელგიურ კლუბს უკვე რემონ გუტალსი წვრთნიდა.
გუტალსმა ბრიუსელელები თასების მფლობელთა თასის 1978 წლის ფინალში კიდევ ერთხელ გაიყვანა, გზად კი ჰამბურგსაც აუღო რევანში. პარიზის „პარკ დე პრენსზე“ გამართულ ფინალურ მატჩში ანდერლეხტმა ვენის აუსტრია 4:0 დააწვინა. რენსენბრინკმა ამჯერადაც დუბლი შეასრულა, რომელსაც მხარი ასევე წყვილი გოლით მცველმა ვან ბინსტმა აუბა.
აღსანიშნავია ისიც, რომ ანდერლეხტმა ორი ტრიუმფის კვალად, UEFA-ს ორივე სუპერთასიც მოიგო ორ ევროპულ საკლუბო ფლაგმანთან - მიუნხენის ბაიერნთან (1:2; 4:1) და ლივერპულთან (3:1; 1:2).
70-იანი წლების ბელგიურ ფეხბურთში მეორე გამორჩეული წარმომადგენელი ბრიუგე იყო, რომელსაც ლეგენდარული ერნსტ ჰაპელი 1974-1978 წლებში წვრთნიდა. სწორედ დიდმა ავსტრიელმა გამოძერწა ფლანდრიულ-ვალონური კულტურის ნაზავიდან ანდერლეხტის პარალელურად სხვა წარმატებული გუნდი.
1974-75 წლების ბელგიის ჩემპიონატში ბრიუგე მოლენბეეკს ჩამორჩა და მეორეადგილოსნის ეგიდით UEFA-ს თასის გათამაშებაში ჩაერთო. ისტორიული ქალაქის წარმომადგენლები ევროტურნირის ფინალში ისე გავიდნენ, ხუთ მეტოქე გუნდს გამოუყვანეს წირვა, მათ შორის - რომას, მილანსა და ჰამბურგს.
1976 წლის ორმატჩიან ფინალურ დაპირისპირებაში გამარჯვება ბობ პეისლის დამოძღვრილ ლივერპულს დარჩა: „წითლებმა“ შინ 3:2 მოიგეს, ბრიუგეში კი შეხვედრა ფრედ 1:1 დასრულდა.
როგორც უკვე ვახსენეთ, ბელგიელთა პრესტიჟი იმავე წელს ანდერლეხტმა დაიცვა, როდესაც ბრიუგელთა მძლეველი სახელოვანი ლივერპული სუპერთასზე დაამარცხა.
ბრიუგე, რომლის რიგებში ისეთი სახეები გამოდიოდნენ, როგორებიც გახლავთ კაპიტანი ფონს ბასტეინსი, ე.წ. one-club man ვეტერანი რაულ ლამბერი, შემდგომში ნაკრების მწვრთნელი ჟორჟ ლეეკენსი და გამოჩენილი რენე ვანდერეიკენი, ევროტურნირის ფინალში მეორედ 1978 წელს გავიდა, ოღონდ უკვე - ჩემპიონთა თასზე ბელგიის ჩემპიონის სახელით.
პრესტიჟულ ჩემპიონთა თასის გადამწყვეტ მატჩში ერნსტ ჰაპელის გუნდი კვლავ ბობ პეისლის ლივერპულს შეხვდა. ლონდონის „უემბლიზე“ შეკრებილმა 92 500-მა მაყურებელმა ლივერპულელთა დომინირება და ერთადერთი გოლი იხილა: 64-ე წუთზე გოლი კენი დალგლიშმა ოსტატურად გაიტანა. რევანში არ შედგა და ჰაპელმაც ბელგიური გუნდი დატოვა...
ამავე პერიოდის ბელგიის ჩემპიონატში საინტერესო ასევე იყო ანდერლეხტისა და ბრიუგეს შიდა კონკურენცია. 70-იანი წლების დეკადაში ტექნიკური და ლამაზი სტილით გამორჩეული ანდერლეხტი ორჯერ, 1972 და 1974 წლებში გახდა ქვეყნის ჩემპიონი, „ლურჯ-შავები“ კი, რომლებიც უფრო გერმანული სათამაშო სტილითა და დისციპლინით გამოირჩეოდნენ, ბელგიის პირველობა უფრო მეტჯერ, ხუთჯერ მოიგეს.
რაც შეეხება ბელგიის თასის გათამაშებას, „იისფერ-თეთრებმა“ იგივე ათწლეულში ოთხი ტიტული მოიგეს, ბრიუგემ კი - მხოლოდ ერთი, თანაც ფინალში სწორედ ანდერლეხტთან გამართულ შთამბეჭდავ შვიდგოლიან თრილერში (4:3).
ასეთია ფეხბურთის ისტორიაში ბევრი რამით გამორჩეული 70-იანი წლები ორი ბელგიური კლუბის აღზევების ფონზე. მართალია, ანდერლეხტმა და ბრიუგემ ევროპის ყველაზე პრესტიჟული ტურნირი ვერ მოიგეს, მაგრამ „ბებერ კონტინენტს“ ახალი საფეხბურთო ქვეყანა მაინც ანახეს.
მომდევნო ათწლეულში ბელგია ფეხბურთის სამყაროს თავაწეული უკვე სანაკრებო დონეზე, ასევე გამორჩეული მწვრთნელის, გი ტისის თავკაცობით წარუდგა, თუმცა ეს სულ სხვა ისტორიაა.
